Τα βιβλία που θα δεις στην παρακάτω λίστα είναι “βαριά”.
Ό,τι κι αν μπορεί να συμπεριλαμβάνει αυτή η κατηγορία βιβλίων. Άλλα
είναι απλά πολύ μεγάλα και σχετικά κουραστικά στην ανάγνωση. Άλλα είναι
καταθλιπτικά και σε εξουθενώνουν ψυχολογικά σε κάθε κεφάλαιο. Άλλα είναι
απλά δύσκολα και απαιτούν την προσοχή σου. Αλλά είναι όλα βιβλία που θα
σε αποζημιώσουν και θα τα προτείνεις στους φίλους σου. Όπως κάνω κι εγώ
σήμερα.
Τα περισσότερα είναι κλασικές επιλογές και αν συνηθίζεις
να διαβάζεις, είναι πολύ πιθανόν να τα έχεις διαβάσει ήδη. Αν και οι
περισσότεροι “διαβασμένοι” μπορεί να προτιμήσουν να ξεπετάξουν 3-4
μικρότερα βιβλία από το να τα βάλουν με ένα θηρίο.
Αν και το πώς, πότε και υπό ποιες συνθήκες διαβάζεις ένα
βιβλίο είναι κάτι καθαρά προσωπικό. Και φυσικά αν είσαι βιβλιολάτρης δεν
θα σου πάρει έναν ολόκληρο χειμώνα για να διαβάσεις ένα βιβλίο. Αλλά
είναι πολλοί και εκείνοι που απλά διαβάζουν μερικές σελίδες πριν τους
πάρει ο ύπνος, που δεν αφιερώνουν τόσο χρόνο στο βιβλίο τους ή που δεν
αποδίδουν εξίσου σε ένα “βαρύ” βιβλίο και σε ένα πιο χαλαρό.
Οπότε αντιλαμβάνεσαι ότι η φράση “θα σου πάρουν έναν
χειμώνα” μπορεί να είναι κυριολεκτική αν ανήκεις στην δεύτερη κατηγορία ή
απλά χαζή αν ανήκεις σε εκείνους που περηφανεύονται για το πόσες
σελίδες διαβάζουν ανά ημέρα.
Ιδού η οκτάδα....
Τζόναθαν Κόου – Τι ωραίο πλιάτσικο
Κάποιοι αναγνώστες δεν είναι πλασμένοι να ανέχονται την
βρετανική ιδιοσυγκρασία. Κι αν οι μακρές εξιστορήσεις δεν είναι ό,τι
αναζητάς σε ένα βιβλίο, μείνε μακριά από τον Κόοου. Ο τρόπος με τον
οποίο όμως περιπλέκει τους χαρακτήρες του στο σύγχρονο βρετανικό τοπίο
είναι κάτι παραπάνω από μαεστρικός. Το “Σπίτι του Ύπνου” φεύγει νερό. Το
“Τι Ωραίο Πλιάτσικο” αξίζει την ταλαιπωρία που θα υποστείς.
Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι – Έγκλημα και τιμωρία
Ταύτιση. Με την αγωνία του νεαρού Ρασκόλνικοφ μετά το έγκλημα
που διαπράττει. Με τις τύψεις που μπορεί να διακατέχουν έναν άνθρωπο
από την τέλεση της πράξης μέχρι την συνειδητοποίηση της ενοχής αλλά και
την εσωτερική πάλη ανάμεσα στην ομολογία και την φυγοδικία. Μυθιστόρημα
που δεν σε αφήνει να το αφήσεις παρά μόνο ψυχολογικά. Αν τα όνειρα του
Ρασκόλνικοφ βαρύνουν και την δική σου συνείδηση.
Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκέζ – Εκατό χρόνια μοναξιά
Ήταν η πρώτη επαφή με εκείνον που φέρω ως τον αγαπημένο μου
συγγραφέα. Μου πήρε 2 μήνες εν μέσω άθλιας σωματικής και ψυχολογικής
κατάστασης. Κάτι που δεν βοηθούσε διόλου η καταθλιπτική ιστορία της
οικογενείας Μπουενδία. Πρέπει να τον αγαπάς τον Μαρκέζ για να τον
διαβάζεις. Από τα μεγάλα μυθιστορήματά του μέχρι τα Αλεμοσκορπίσματα και
το Χρονικό ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου που διαβάζονται σε ένα
απόγευμα. Να υπομείνεις τις περιγραφές του, να αντέξεις την μιζέρια πριν
αναδείξεις το Μακόντο στο δικό σου ονειρικό αγαπημένο χωριό.
Τζόζεφ Χέλερ – Catch-22
Ίσως το πλέον αντιπολεμικό μυθιστόρημα όλων των εποχών. Ο
Χέλερ σατυρίζει με το ιδιαίτερο χιούμορ του το παράλογο του πολέμου, το
καπιταλιστικό σύστημα, την γραφειοκρατία. Μπερδεμένη χρονολογική σειρά
των γεγονότων, μπερδεμένα πρόσωπα, περιγραφή γεγονότων από διαφορετικές
οπτικές γωνίες, κοινώς ένα "μπάχαλο". Αλλά ένα καυστικό και πνευματώδες
"μπάχαλο" που εισήγαγε τον όρο Catch 22 ως συνώνυμο του οξύμωρου και του
παράλογου στην καθημερινή ζωή. Αν το ξεμπερδέψεις θα καταλάβεις γιατι
είναι πάντα επίκαιρο.
Ουίλιαμ Σαίξπηρ - Άμλετ
Η ιστορία κάθε άλλο παρά κουραστική είναι σαν κάθε καλή
τραγωδία που σέβεται τον εαυτό της και καταλήγει με το αγαπημένο happy
ending του πολυγραφότατου Βρετανού. Όλοι νεκροί. Αυτό που ενδέχεται να
σε κουράσει είναι η γλώσσα του Σαίξπηρ. Οι πομπώδεις περιγραφές, οι
στομφώδεις διάλογοι που φυσικά ταιριάζουν πολύ καλύτερα στο σανίδι παρά
στο χαρτί.
Μιγκέλ ντε Θερβάντες Σααβέδρα – Δον Κιχώτης
Ατέρμονα θα σου φανούν τα ταξίδια του Δον Κιχώτη. Είτε τα
πρώτα μοναχικά του ταξίδια είτε εκείνα με τον Σάντσο Πάντσα. Η
ματαιότητα της προσπάθειάς του, η εμμονή με την ουτοπική Δουλτσινέα, η
αργή διαδοχή των περιπετειών ίσως να σε έκαναν να σταματήσεις την
ανάγνωση αν η γλώσσα του Θερβάντες και ο υπέροχος ψυχικός κόσμος του Δον
Κιχώτη (όπως τον οικοδομεί ο Θερβάντες) δεν σε ανάγκαζανα να το
διαβάσεις ως το τέλος.
Νίκος Καζαντζάκης – Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά
Η γραφή του Καζαντζάκη είναι δύσκολη για τον απλό αναγνώστη.
Όχι περίπλοκη. Απλά δύσκολη. Αλλά είναι αυτή που ανέδειξε τον Αλέξη
(κατά κόσμον Γιώργο) Ζορμπά σε έναν από τους πιο ζωντανούς,
χαρισματικούς και πολυδιαφημισμένους Έλληνες. Οι περισσότεροι να
συνεπαίρνονται από την ερμηνεία του Anthony Queen. Είναι εκείνοι που δεν
τόλμησαν να διαβάσουν το αριστούργημα του Καζαντζάκη.
Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ - Λολίτα
Λογοκρίθηκε -και ακόμη λογοκρίνεται- λόγω του περιεχομένου
του. Το βέβαιο είναι ότι πρόκειται για ένα βιβλίο που προκάλεσε αίσθηση.
Ιδιαίτερα προκλητικό για την εποχή του, αγγίζει ένα θέμα ταμπού. Η
σχέση ενός μεσήλικα με την 13χρονη θετή του κόρη. Η Λολίτα περιγράφεται
μοναδικά από τον Ναμπόκοφ και ανάγεται σε σύμβολο παιδικού αισθησιασμού
χάρη στον αξεπέραστο αφηγηματικό λόγο και το λεξιλόγιο του. Δύσκολο
θέμα, σπουδαίο βιβλίο.
Ευχαριστoume πολύ την βιβλιολάτρη Χαρά Κουδούνη για την βοήθειά της στο άρθρο kai to oneman.gr
