Όπου εμφανίζεται επικρατεί το αδιαχώρητο. Έχει καταφέρει εδώ και μια δεκαετία και «βάλε» στις πίστες να αποκτήσει φανατικό κοινό. Στη δισκογραφία έχει σουξέ που «γράφουν» για τα δεδομένα του είδους που εκπροσωπεί. Μπορεί να μη μου ταιριάζει σαν νοοτροπία, αντίληψη και αισθητική ο «τρόπος» της, όμως όταν λέει «πειραγμένα» κάποια κλασικά λαϊκά ή και άλλα συχνά «σκονισμένα» απ’ το χρόνο τραγούδια, αντιλαμβάνομαι ότι και «φωνή» και «ψυχή» και κουλτούρα τραγουδιστική διαθέτει. Θυμάμαι την έκπληξη που ένιωσα, πέντε χρόνια νωρίτερα, όταν διάβασα τη συνέντευξη που παραχώρησε στο φίλο Γιάννη Ξυνόπουλο και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Όασις που διηύθυνα. Είχα δώσει τη συγκατάθεσή μου να την φιλοξενήσουμε για να γνωρίσουμε επιτέλους όλοι τη νέα τραγουδίστρια για την οποία στα «στέκια» επικρατούσε τόσο μεγάλος ντόρος.
Πίσω από κάθε τραγουδιστή υπάρχει και μια μικρή ιστορία. Ποια είναι η δική σου;
Είμαι από τη Χαλκιδική και ξεκίνησα το τραγούδι από δεκατριών ετών. Προέρχομαι από οικογένεια τραγουδιστών –ο πατέρας μου και η μητέρα μου ήταν τραγουδιστές χωρίς όμως δισκογραφία– και μαζί τους έκανα το πρώτο βήμα. Το ζούσα, το έβλεπα, το αγάπησα πολύ.
Ο δρόμος έως την Αθήνα ήταν μακρύς;
Χαλκιδική για πολύ λίγο, μετά στην Ξάνθη για μία σεζόν και μετά στη Θεσσαλονίκη. Εκεί εμφανίστηκα πρώτη φορά στις Γοργόνες και μάγκες. Μετά από αυτό μεσολάβησε ο δίσκος, κι έτσι ήρθα στην Αθήνα. Ο κ. Χρυσοβέργης και ο κ. Γιατράς έρχονταν στη Θεσσαλονίκη. Τρελάθηκαν μαζί μου. Γίναμε φίλοι, και έτσι έγινε και ο δίσκος. Υπήρχε και μια πρόταση από τον Σταμάτη Γονίδη να εμφανιστώ μαζί του (δεν είναι ανάγκη να λέω συνέχεια ότι τον εκτιμώ πολύ), διότι ο Σταμάτης με ξέρει από πιτσιρίκα. Δεν με συνάρπαζε τόσο η Αθήνα όσο η συνεργασία με τον Γονίδη στην παραλία, στο Frangeliko (Night fly τότε). Μετά από λίγο κυκλοφόρησε και ο δίσκος μου.
Η ταμπέλα επάνω σου τι λέει;
Είμαι λαϊκή τραγουδίστρια. Ελλάδα ίσον λαϊκό τραγούδι. Φαντάσου ότι κάποτε μοντέρνα τραγουδίστρια ήταν η Τζένη Βάνου. Όλα τα άλλα τα φτιάχνει το σύστημα.
Είσαι ευχαριστημένη από το χρόνο που σου δίνουν τα media;
Σε προσωπικό επίπεδο είμαι ευχαριστημένη. Δόξα σοι ο Θεός. Δεν είμαι ευχαριστημένη από το συνολικό προϊόν που προβάλλουν τα ΜΜΕ. Φαντάσου ότι δεν βλέπω τηλεόραση αλλά δεν ακούω ούτε ραδιόφωνο. Δεν μου αρέσει αυτό που ακούω. Όλο αυτό σχετίζεται με το σύστημα. Ενοχλούνται από το κουνούπι και καταπίνουν την καμήλα.
Τι σε χαλάει;
Ας βρεθεί ένας άνθρωπος που αντικειμενικά να μπορεί να κρίνει ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος.
Τι μουσικά βιώματα έχεις;
Οι γονείς μου ήταν και οι δυο καλλίφωνοι λαϊκοί τραγουδιστές. Ιδιαιτέρα όμως η μητέρα μου. Αν και δεν είναι επώνυμη, θεωρώ ότι είναι μέσα στις δέκα καλύτερες φωνές στην Ελλάδα. Αν έχω αυστηρά κριτήρια πάνω στη δουλειά που κάνω, το κληρονόμησα από τη μητέρα μου. Από μικρή άκουγα και θαύμαζα την Ελένη Βιτάλη, ενδεχομένως και λόγω των γονιών μου. Άκουγα Μανώλη Αγγελόπουλο. Δεν άκουσα ποτέ, από επιλογή, Καζαντζίδη. Μεγάλος τραγουδιστής, ο μεγαλύτερος στην Ελλάδα, αντικειμενικά. Εγώ προτιμούσα τον Μανώλη Αγγελόπουλο, γιατί αυτός μιλούσε στη δική μου ψυχούλα. Επίσης άκουγα πολύ τούρκικη μουσική. Ακόμη και τώρα συνεχίζω να ακούω τούρκικα τραγούδια.
Τι είναι αυτό που σου αρέσει από τους γείτονες;
Έλληνες καλλιτέχνες δεν παραδέχονται τέτοια πράγματα δημόσια. Μου αρέσουν, γιατί έχω σχηματίσει την εικόνα ότι δεν έχουν τελευταίο τραγουδιστή. Όλοι τους είναι πολύ καλοί τραγουδιστές. Αλλιώς κάθονται σπίτια τους. Εδώ στην Ελλάδα είναι αλλιώς τα πράγματα. Δεν είμαστε καθόλου κοντά μουσικά, είναι πολλά χρόνια μπροστά οι Τούρκοι. Μουσικά εμείς είμαστε πολύ πίσω. Αν ακούσεις τις ενορχηστρώσεις τους, τα παιξίματά τους, τις μελωδίες τους, όλα. Στη μουσική δεν έχει να κάνει εάν είναι άσπρη ή μαύρη. Η μουσική είναι μουσική. Όπως μακριά είναι και οι Αμερικάνοι τζαζίστες.
Μπορεί να έχουμε καλούς τραγουδιστές και να μην έχουν ευτυχήσει να πούνε στη δισκογραφία καλά τραγούδια ώστε να τους μάθει ο πολύς ο κόσμος.
Αυτό που λες υπάρχει σίγουρα. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και μια κοπέλα, η Ευδοκία, που δεν είναι φίλη μου, απλώς χαιρετιόμαστε. Αυτή τη στιγμή, εάν εξαιρέσουμε τις μεγάλες φωνές, Αλεξίου, Βιτάλη, Γλυκερία κ.ά., είναι μακράν η καλύτερη τραγουδίστρια στην Ελλάδα.
Μήπως λες μεγάλη κουβέντα;
Με σιγουριά σ’ το λέω, από αυτά που υπάρχουν. Μπορεί να υπάρχει και μια νοικοκυρά, και να πλένει τα πιάτα στο σπίτι της, και να μην ξέρουμε ότι όλους εμάς μας καταπίνει.
Πάνω στην πίστα έχεις έναν ιδιαίτερο τρόπο κίνησης-χορού που συνοδεύει την ερμηνεία σου.
Αυτό συμβαίνει επειδή αγαπάω αυτό που κάνω. Βγαίνει από μέσα μου. Ξέρεις, είμαι από τις τραγουδίστριες που ζω για τη δουλειά μου. Αν με βάλεις σε μια γραμμή, και από τη μια υπάρχει η οικογένειά μου –είμαι άνθρωπος της οικογένειας– και από την άλλη η δουλειά μου, το κοινό, νομίζω ότι το βάρος θα με ρίξει στον κόσμο. Γεννήθηκα και ζω για τη δουλειά μου. Μέσα σε αυτή λοιπόν υπάρχει και η κίνηση, ο χορός. Τον βλέπεις ιδιαίτερο, γιατί βγαίνει από μέσα μου. Δεν είναι κάτι που το διδάχτηκα ή το έμαθα από κάποιον άλλον. Κάποιοι, αυτήν την ιδιαίτερη κίνηση πάνω στο τραγούδι, την είπαν ταμπεραμέντο. Ή το ’χεις ή δεν το ’χεις. Ούτε μπορείς να το κλέψεις, γεννιέσαι με αυτό.
Τι είναι για σένα καταξίωση; Η επιλογή νυχτερινού μαγαζιού π.χ.;
Όχι, η καταξίωση δεν σημαίνει απαραίτητα και εργασία σε νυχτερινό μαγαζί. Εγώ κοιτάζω πάντα, όταν δουλεύω, ανεξαρτήτως χώρου, να μπορώ να κάνω κάτι όμορφο. Αυτή η ομορφιά δεν βγαίνει από το ωραίο μου φόρεμα ούτε από την επιλογή των τραγουδιών που έχω κάνει ούτε από τον τρόπο που θα χορέψω. Την ώρα που θα βγω στην πίστα θέλω να νιώθω ότι τους έχω πάρει την ψυχή. Αυτό είναι μια μικρογραφία της καταξίωσης που έχω στο μυαλό μου για τον κάθε καλλιτέχνη, για κάθε τραγουδιστή. Αυτό πρέπει να συμβαίνει, αν όχι κάθε βράδυ, τα περισσότερα. Εγώ είμαι ευχαριστημένη από όλο αυτό που γίνεται, μα καταξίωση είναι κάτι πολύ πιο βαθύ. Καταξίωση είναι να σεβαστούν όλοι την καλλιτεχνική μου υπόσταση. Τη φωνή μου. Θέλω να πουν για μένα ότι είμαι καλή τραγουδίστρια. Αυτό είναι καταξίωση.
Την οικογένεια, την προλαβαίνεις;
Η οικογένειά μου είναι ό,τι πιο σημαντικό στη ζωή μου. Έχω και μια κορούλα… Κάποτε ήταν απαγορευμένος καρπός να είσαι τραγουδίστρια και να έχεις οικογένεια. Τώρα η μόδα έχει αλλάξει. Όλες οι τραγουδίστριες γεννάνε. Η πραγματική δυσκολία είναι ότι λείπω από το παιδί μου ή δεν του δίνω όσο χρόνο θα ήθελε. Αν αγαπάς τη δουλειά σου και την οικογένειά σου, τότε βρίσκεις τον τρόπο να τα προλαβαίνεις όλα. Όσο δύσκολη και να είναι η δουλειά, πάντα μένει χρόνος για την οικογένεια.
Η οικογένειά σου παρεμβαίνει στη δουλειά;
Ο άντρας μου είναι της δουλειάς, επιχειρηματίας νυχτερινών μαγαζιών στη Θεσσαλονίκη. Ο πατέρας μου είναι λίγο τρελιάρης: «Άσ’ το, κορίτσι μου, εσύ είσαι όργανο με τη φωνή σου». Τη μητέρα μου, τη λαμβάνω σοβαρά υπόψη. Δεν με επηρεάζουν, απλώς ακούω τη γνώμη τους. Κριτήριο σε αυτή τη δουλειά έχω τον άντρα μου και τον εαυτό μου.
Πώς θα ’θελες να κλείσουμε; Μπορεί να είμαι λαϊκή τραγουδίστρια και να τραγουδάω το λαϊκό τραγούδι, αλλά σαν άνθρωπος είμαι ροκ. Πιο ροκ και από τους ροκ. Όπως και ο Ζαμπέτας. Στο κάτω κάτω ποιος ροκάρει; Το τραγούδι ή ο άνθρωπος;
