Ο κλαρινογαμπρός

Yπάρχει παντού. Είναι αλήθεια.!

Θα μπορούσα να πω, πως υπάρχει παντού και ακόμα περισσότερο στην επαρχία αλλά φοβάμαι ότι θα στεναχωρήσω πολλούς και δεν το θέλω. Ο «κλαρινογαμπρός», που πολύ ακούγεται τον τελευταίο καιρό, δεν είναι χθεσινό φαινόμενο. Απλώς, τώρα έχει αποκτήσει δικό του ορισμό και εντοπίζεται πιο εύκολα. Το κακό είναι πως αντί να εξαφανίζεται σιγά- σιγά, εκείνος πολλαπλασιάζεται.
Προφανώς γιατί κάποιοι δεν καταλαβαίνουν το γελοίο του θέματος και νομίζουν ότι αν μεταμορφωθούν σε κλαρινογαμπρό θα καταφέρουν κάτι.

Είναι και αυτή η μανία που έχουν οι άνθρωποι να θέλουν να ανήκουν κάπου. Τόση μανία που πολλές φορές δεν κοιτάνε που πάνε και τι κάνουν. Βουτάνε στα τυφλά και περιμένουν να δουν τι θα γίνει.

Και τι γίνεται;

Γεμίζει ο τόπος από άντρες που σε φυσιολογικές συνθήκες θα ήταν μια χαρά παλικάρια και τώρα είναι κατακαημένη Ρούμελη. Το πιο δυσάρεστο; Δεν καταλαβαίνουν τι τους έχει συμβεί και θεωρούν τη κατάσταση τους φυσιολογική.

Το V κολλητό μπλουζάκι, το σκισμένο τζιν, το κακοραμμένο κουστούμι, τα φθηνά γυαλιά με τους χρωματιστούς καθρέφτες, το iPhone, το στυλιζαρισμένο, τσάμπα και βερεσέ μαλλί, τα μούσκλια και τα κακοσχηματισμένα γένια, τα ατσούμπαλα χαϊμαλιά, τα μεγάλα ρολόγια, το ύφος, το κακό ήθος και τα χείριστα ελληνικά είναι μερικά χαρακτηριστικά του κλαρινογαμπρού που μπορεί να είσαι ακόμα και εσύ, ο αδερφός σου ή ο κολλητός σου και να μη το έχεις καταλάβει ακόμα.

Γιατί κλαρινογαμπρός πολλές φορές γίνεσαι χωρίς να το καταλάβεις.

Σε παρασύρει το ρεύμα, ένα πράγμα. Μπορεί να φταίει και ότι δεν παίζουν πολλά φράγκα, αλλά δε νομίζω ότι ο κύριος λόγος εμφάνισης αυτού το είδους είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης. Βέβαια, το γεγονός ότι οι άντρες ντύνονται πια στο Pull & Bear, στο H&M και στο Zara δε θα μπορούσε να μην έχει κακά αποτελέσματα.

Γιατί μπορεί και οι γυναίκες να ψωνίζουν από αυτά τα μαγαζιά αλλά το έχουν περισσότερο στους συνδυασμούς. Την ψάχνουν καλύτερα.  Οι άντρες, όμως, την πατάνε.

Το ίδιο την πατάνε και με το γυμναστήριο, το αναβολικό, το φούσκωμα και όλα τα περεταίρω που αισθάνεται ότι πρέπει να έχει ο κλαρινογαμπρός για να «φορτώσει» ή αλλιώς για να πηδήξει, να ρίξει ένα καλό κομμάτι ή τεμάχιο, να ποζάρει και να ποστάρει μετά στα social media.

Προφανώς όλα αυτά σου φέρνουν εμετό, αλλά σε ρωτώ: σίγουρα δεν έχεις κάποιο σύμπτωμα;

Μη θεωρείς ότι έχεις γλιτώσει επειδή δε φοράς V μπλουζάκι. Μπορεί η δική σου ασθένεια να έχει εκδηλωθεί αλλιώς. Για παράδειγμα μπορεί να την έχεις δει ρετρό και να τριγυρνάς με γυρισμένα ρεβέρ και κοκοράκι και να προσκολλάσαι σε φιλόδοξα pin up girls. Να είσαι τόσο σίγουρος ότι το έχεις το στιλ και να πέφτεις πόσο πολύ έξω γιατί για να είσαι ρετρό πρέπει να το λέει η περδικούλα σου.

Και αν δεν το λέει, το αποτέλεσμα είναι τραγικό.

- Τραγικό είναι επίσης να τριγυρνάς στα “hot points” αυτής της πόλης και να προσκολλάσαι σε παρέες μόνο και μόνο για να πάρεις κάτι από την αύρα και την ενέργεια τους.

- Τραγικό είναι να μπαίνεις σε ένα μπαρ με ύφος χιλίων καρδιναλίων και να ψάχνεις γκομενάκι για να «φορτώσεις» και να γελοιοποιείσαι. Τραγικό, άκομψο και απολίτιστο.

- Τραγικό είναι να περιμένεις να πηδήξεις επειδή φοράς καλό ρολόι στο χέρι και πήγες στη Μύκονο, ή ακόμα χειρότερα, στη Πάρο για διακοπές.

- Τραγικό είναι να πλασάρεσαι και να μη ζεις. Να είσαι συνέχεια στη σφαίρα του δήθεν. Να περιμένεις ακόμα πως μπορείς να κερδίσεις τους γύρω σου με macho εμφάνιση σου και όταν ανοίξεις το στόμα σου να πετάς βατράχια.

Τραγικό, κλαρινογαμπρέ μου, τραγικό. Τραγικό και ηλίθιο.

Και ακόμα χειρότερο είναι να είσαι φραγκάτος κλαρινογαμπρός. Με τα πόλο σου, τα rolex, τα διθέσια και τα floral πουκάμισα. Να τριγυρνάς στα εστιατόρια, να στήνεσαι μπροστά σε φωτογραφικούς φακούς, να κάνεις αμάν να γραφτεί μια ειδησούλα για τη πάρτη σου στα κουτσομπολίστικα περιοδικά και blogs και να ψάχνεις ποιο μοντέλο έχει ξεμείνει τριγύρω για να την πέσεις από δίπλα του.

Πόσο pathetic μπορεί να είναι όλο αυτό, καταλαβαίνεις; Καταλαβαίνεις;

Γελάω και εγώ με όλα τα κείμενα για τους κλαρινογαμπρούς και τη σελίδα που είναι αφιερωμένη στη χάρη του στο FB. Γελάω μέχρι δακρύων. Αλλά μόλις εμφανιστεί μπροστά μου, το βάζω σταπόδια.

Έλεος. Είπαμε να ρίξουμε τα standards μας για να περνάμε πιο ανέμελα. Αλλά εδώ, χρειάζεται να φτάσεις τα standards στα τάρταρα για να επικοινωνήσεις.

Άσε που φοράει περισσότερη λακ από μένα. Άσε κάνει περισσότερη ώρα να ετοιμαστεί από κάθε γυναίκα. Άσε που μου θυμίζει τον Απόστολο Γκλέτσο και μετά τον βλέπω στον ύπνο μου να με κυνηγάει με αγροτικό και καδένα στο λαιμό.

Απαπαπά. Πάμε για άλλο είδος.