Τέσσερις τύποι που δε "μάμησαν" ποτέ.. και πως να μη βρεθείς ποτέ ανάμεσά τους

 Αδέρφια, το ξέρετε και το ξέρω. Οι καιροί είναι δύσκολοι. Κάθε ανέντιμο παλικάρι αναγκάζεται πλέον να κάνει ένα σκασμό καραγκιοζιλίκια μέχρι να φτάσει στα βυζάκια τα επιουσία.

Είναι θεμιτό όμως. Το έχουμε αποδεχθεί. Χτίζει χαρακτήρα. Ως άλλοι ψυχοσεξουαλικοί κομάντο, ορμάμε ατρόμητοι στα χαρακώματα και φτάνουμε μακριά, πολύ μακριά, για να πετύχουμε τους δόλιους σκοπούς μας.
Υπάρχουν όμως, όρια. Οι νοητές κόκκινες γραμμές όπου οι όλμοι του εχθρού θερίζουν και όσοι πήγαν, τους κλαίμε ακόμη. Ανατριχιαστικές περιοχές με ονόματα που παγώνουν το αίμα, όπως "Καλό Παιδί", "Αδελφή Ψυχή", "Κολλητούλης", "Αδερφός".

Σωστά καταλάβατε συναγωνιστές, απόψε μιλάμε γι'αυτές τις μαύρες τρύπες της αγαμίας, αυτά τα κολαστήρια της ανδρικής υπερηφάνειας, από τα οποία δεν υπάρχει γυρισμός.
Ο Σωφέρ (γνωστός και ώς Ταρίφας ή Βαστάζος)
Ξεκινάμε από λάιτ μα δυστυχώς διαδεδομένη περίπτωση. Ακολουθεί στιχομυθία που θ'ανατριχιάσει κάθε ταλαιπωρημένο παλικάρι αυτού του κόσμου:
-Εκείνη : [...είκοσι λεπτά πρόλογος και αρλούμπα με υποψία αμυδρού ενδιαφέροντος  για τη ζωή του Ήρωα]... και έλεγα να περάσω από το μαγαζί απόψε αλλά εντάξει, θα φύγω αργά και δε λέει τώρα να τα δίνω σε ταξί, οπότε μέσα το κόβω να μένω.
-Ηρωικό Θύμα : Έλα ρε συ, ψήσου να πάμε μαζί, πήρα σήμερα και το αμάξι από το συνεργείο και είναι ευκαιρία να δω και πώς πάει (Μέγιστο ψέμα, κανένα συνεργείο και καμία μόντα δεν υπάρχει, αλλά ο Ήρωας συνήθως τηρεί τα προσχήματα).

Η συνέχεια γνωστή.

Εκείνη θα κάνει τη δύσκολη, να μην τον παιδέψει και πού να τον τραβάει. Εκείνος, γλυκό και τρυφερό παιδί με όνειρα και ελπίδες ακόμη, δεν θέλει ν'ακούσει κουβέντα. Θα πάνε και θα περάσουν όμορφα. Βάζει και το αγαπημένο του playlist στη διαδρομή. Παίζει να είναι και καλό. Αν και φανατικός αντικαπνιστής, όχι μόνο την αφήνει να καπνίσει στο αμάξι, αλλά της ανοίγει και το τασάκι με ύφος ταχυδακτυλουργού. Ενδεχομένως θυμάται ν'ανησυχήσει που απόψε είναι μια κουκλάρα ενώ όταν τον βλέπει τις υπόλοιπες μέρες είναι με τη φόρμα και τον κότσο. Αν είναι αληθινά αισιόδοξος, πιστεύει πως η τύχη επιτέλους του χαμογέλασε, πως το Γιαννάκι διάλεξε τούτη την όμορφη βραδιά με πανσέληνο για να εκδηλώσει τον μεγάλο του έρωτα προς την ηρωικά Σουμαχερική του ύπαρξη.

 

Τέσσερα ποτά αργότερα, το Γιαννάκι είναι χυμένο ντεκολ(τέ) και σώματι μπροστά από το Θράσο το DJ που είναι "ευαίσθητος και λιγομίλητος" (ήτοι, παθολογικά ακοινώνητος και με συναισθηματικό κόσμο εντεκάχρονου) και ο Ήρωας ενδεχομένως έχει πιάσει βαθιά συζήτηση με το φιλεύσπλαχνο μπαρμάνο για τα μυστικά του ψαρέματος του ροφού. Το τελευταίο καρφί στο φέρετρο των ελπίδων του θα είναι όταν, αν παρ'ελπίδα ο Θράσος δεν φορτώσει το Γιαννάκι ("όλο δουλεύει μωρέ και σήμερα από το πρωί ήταν και αύριο έχει να πάει σε ένα live, θα με πήγαινε σπίτι αλλά ήταν χώμα...") και αναγκαστεί να το γυρίσει ο ίδιος σπίτι. Το playlist του θα είναι ακόμη καλύτερο. Ίσως το Γιαννάκι αναγνωρίσει ένα τραγούδι και ημι-λικνιστεί στο κάθισμα λέγοντας, περισσότερο στον εαυτό της, "Μου το αφιέρωσε ο Θράσος αυτό απόψε!", με τόνο φωνής νικήτριας Αργεντίνικης λοταρίας).
Το ξεψυχισμένο του "Εφτάσαμεκαιωραίαήταναπόψεναξανά..." δεν θα το ακούσει καν. Θα είναι πολύ απασχολημένη να απαντάει στο SMS του Θράσου. Ο Ήρωας ενδεχομένως θα πάει ν'αράξει πλάι στο κύμα, να αφήσει το γλυκό ροκεντρόλ και το καντινίσιο βρώμικο ν'απαλύνουν το μακελειό της απόρριψης. Θα κοιτάξει τα χαζά, αθάνατα κύματα και ίσως κάνει τη βλακωδέστερη ερώτηση από καταβολής του φύλου μας:
"Μα...γιατί σε μένα;"
Σε περίπτωση που δεν το έχω γράψει ήδη αρκετές φορές, Αδερφέ Άντρα, ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ. Δεν υπάρχει λογική στην καψούρα. Ή σε γουστάρει ή δε σε γουστάρει. Αν ΔΕΝ, το αξιοπρεπέστερο πράγμα που έχεις να κάνεις είναι να το δεχτείς και να αποσυρθείς διακριτικά, χωρίς να τουιτάρεις όλο το εσωτερικό σου δράμα. Περισσότερα για την τέχνη ετούτη όμως, σε προσεχές επεισόδιο.

Ηθικό δίδαγμα: Αν το ραντεβού δεν είναι σε ουδέτερο έδαφος, με κοπέλα που έρχεται για σένα και μόνο, κλάφτα. Καλύτερα για ψάρεμα.

Ο Άκυρος (γνωστός και ως "Εεε.. κατάλαβες;")
Μια ενδιαφέρουσα και εγγυημένα αποτυχημένη κατηγορία, είναι ο Άκυρος. Δεν έχει σημασία αν θα είναι ωραίο παιδί ή ντίπ βούπας. Ο Άκυρος υποφέρει  από ένα σπάνιο εκφυλισμό των εγκεφαλικών συνάψεων, ο οποίος του στερεί κάθε ικανότητα διάκρισης μεταξύ κοινωνικών περιστάσεων. Στην καλύτερη. Θα ξεκινήσει την κουβέντα από τη μέση, θα πει το χειρότερο δυνατό ανέκδοτο με το χειρότερο δυνατό τρόπο στην πιο λάθος κοπέλα. Θα παραγγείλει το πιο ντροπιαστικό ποτό του μαγαζιού. Αν αποπειραθεί να κάνει τον καραγκιόζη για να κρυφτεί, θα καταφέρει να τον δείρουν δέκα.
Η ιδέα του περί φλέρτ ξεκινά και τελειώνει στη μεγαλειώδη φράση "Δηλαδήηη... δεν ξέρω κάποιο μαγαζί, δηλαδή συγκεκριμένα... όπου θες εσύ... ναι, δηλαδή, να πάμε. Όχι, όχι, όπου θές, δεν ξέρω θες; Μήπως να μην πάμε καθόλου; Εεεε... δεν ξέρω. Δηλαδή εσύ το ξέρεις αυτό το μαγαζί; Έεεε..." ad infinitum, μέχρι να σπάσει νεύρα γιόγκι.

 

Ακόμα κι αν μια κοπέλα τον γουστάρει στ'αλήθεια (σπάνια κι ευλογημένη συγκυρία να σε λυπηθεί ο Αλλάχ και να στρώσει το δρόμο σου με τα ροδοπέταλα της Μειωμένης Γυναικείας Αντίστασης™), ο Άκυρος θα καταφέρει και πάλι να κοιμηθεί μόνος. Στις σπάνιες περιπτώσεις που τον δείτε ζευγαρωμένο, θα πρόκειται μάλλον για φοιτήτρια κοινωνιολογίας, άψογα μοιρασμένης μεταξύ αγνού μαζοχισμού και αφοσίωσης στην πτυχιακή της επάνω στις κοινωνικές διαταραχές.

Ηθικό δίδαγμα: Όχι. Απλά όχι.

Ο Πιο Άγριος Πεθαίνεις (γνωστός και ως Ντεμέκ Κούρκουλος, Αποτυχία της Φωκίωνος Νέγρη, Γκλέτσος του Σαββατοκύριακου, Μπουμπούκος Της Μαμάς)
Σπέσιαλ κατηγορία αυτή. Ένα παλικάρι που ίσως συμπεριφέρεται νορμάλ στο 80% της κοινωνικής του ζωής, αλλά όταν πρόκειται για γυναίκες, έχει καταφέρει να διαστρεβλώσει στο κεφάλι του το αξίωμα "Οι γκόμενες γουστάρουν τα κακά παιδιά" σε βαθμό φαρσοκωμωδίας.
Μπορεί ο Γιαννακάς να αποτελεί τεράστιο και αθάνατο είδωλο στο θρυλικό "Ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη", αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ Αδερφέ Άντρα, ότι το σινεμά και ο πραγματικός κόσμος έχουν ένα κάρο οδυνηρές διαφορές. Και όλες δουλεύουν εναντίον μας. Ενώ το βασικό κόνσεπτ της ρεμαλοσύνης πραγματικά ανοίγει μπόλικες πόρτες ("Μιλάει τόσο άσχημα... αλλά δεν είναι έτσι, εγώ το νιώθω, χρειάζεται μόνο κάποια να τον καταλαβαίνει!"), οι συνήθεις παρερμηνείες αυτού, τις κλείνουν με την ταχύτητα του φωτός.

 

Αν μπεις σ'ένα μαγαζί και περιμένεις οι σαμπάνιες ν'ανατιναχτούν, οι τουαλέτες να βουλώσουν και η μπαργούμαν να πιάσει παιδί επειδή άναψες τσιγάρο, μάλλον κάπου το έχεις πάρει λάθος. Μπορεί να έχεις περισσότερο ελπίδες από τη μαμούχαλη και εφιαλτική διασταύρωση του Κολλητούλη-Σωφέρ (είπαμε πως οι κατηγορίες συνδυάζονται κιόλα, έτσι;) αλλά και πάλι παίζεις σε ένα χαλαρό και συντηρητικό 0,2-0,3%.
Η ρεμαλοσύνη είναι μυστικό και πανίσχυρο όπλο που οφείλει να χρησιμοποιείται με σύνεση. Σαν τα κινηματογραφικά φιλιά ένα πράγμα. Αν κάθε γυναίκα τη φιλάς ωσάν τον Κλάρκ Γκέημπλ στα συντρίμμια του πολέμου, θα σε πουν ψυχασθενή και θα 'χουν και δίκιο. Το σωστό φιλί στη σωστή ώρα, το σωστό ζόρι στη σωστή δόση. Πάν μέτρον άριστον και τα σχετικά.

Ηθικό δίδαγμα: Υπάρχουν αρκετοί δρόμοι για το κρεβάτι της. Το ν'ανάβεις σπίρτα στα γένια σου και να μουγκρίζεις "Γυναίκα, κουζίνα", ενώ μένεις ακόμα με τη μαμά σου, βάζει απαγορευτικό και σκάβει χαντάκι τριάντα μέτρα, ΣΕ ΟΛΟΥΣ.

O Κολλητούλης (γνωστός και ως Αγκαλίτσας, Αδελφή Ψυχή, Μόνος Άνθρωπος Που Την Καταλαβαίνει)
Του ανήκει δικαιωματικά η Κορυφή της Αποτυχίας, καθώς δεν λέει να εννοήσει μια από τις θεμελιώδεις αρχές της γκομενικής μας ύπαρξης ως άντρες: Καλύτερα να σε μισούν χίλιες γυναίκες κυκλοφορώντας ιστορίες περί της αθλιότητας και της ρεμαλοσύνης σου (εγγυημένη διαφήμιση για τις επόμενες χίλιες) παρά έστω μια να ξεστομίσει: "Αχ, ο Στέφανος; Είναι το καλύτερο παιδί! Θυσία γίνεται για μένα! Ναι, μην τον βλέπεις έτσι, είναι ψυχούλα!" Εκεί, Αδερφέ Άντρα, σε έχουν σπαράξει, έχεις τελειώσει και καλύτερα να σκεφτείς σοβαρά ένα απόμερο ασκητήριο για τα επόμενα 20-30 χρόνια σου.
Δεν με ενδιαφέρει σε ποιά βερζιόν του Κολλητούλη ενδεχομένως εμπίπτεις (όπως σε όλες τις μικρές κολάσεις, έτσι και εδώ υπάρχουν δεκάδες παραλλαγές), όλες στηρίζονται στη βασική αρχή ότι τριγυρίζεις με σκοπό και μηδέν νεύρο ή τόλμη, μια γυναίκα που ποτέ δεν θα σε δει ως κάτι περισσότερο από εξομολόγο, φιλενάδα, αγκαλίτσα, ζουζούνο ή κάτι αντίστοιχα εξευτελιστικό. Λυπάμαι που στο λέω, αλλά και εκατό χρονών να πάει και να της κουβαλάς την πάπια στον Οίκο Ευγηρίας, πρώτα θα πάει με όλους τους άλλους τρόφιμους και μετά με σένα. Μετά. Αφού πεθάνει.

Πρόσεξε, είναι απολύτως ΟΚ αν πραγματικά έχεις κάποια κοπέλα φίλη και χαίρεσαι να τα λέτε και να μοιράζεστε πράγματα άνευ υστεροβουλίας ή ερωτικής επιθυμίας. Σύμφωνα με επίσημες στατιστικές, κάθε χρόνο γεννιούνται οκτώ δικέφαλα σκυλιά που ζουν μέχρι τα βαθιά γεράματα, οπότε όλα είναι πιθανά σε αυτό τον κόσμο. Όλα εκτός από τον Κολλητούλη να κοιμηθεί με το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του.
Hθικό δίδαγμα: Γνωρίζουμε τρυφερά βυζάκια. Μας αρέσουν. Τους το δείχνουμε, μερακλίδικα, σαφώς και απερίφραστα. Δίχως κανένα περιθώριο παρεξήγησης ότι τάχα ενδιαφερόμαστε για τον πλούσιο ψυχικό τους κόσμο. Όχι. Είμεθα επαγγελματίες και τσέντλεμεν. Αν μας γειώσουν, αποχωρούμε σφυρίζοντας το My Way και ωσάν πειρατικά σαπιοκάραβα, πλευρίζουμε τα επόμενα γλυκά βυζάκια.

Life goes on!

Αυτά προς ώρας αδέρφια. Μελετήστε, ενημερωθείτε, έσεσθε ακλόνητοι. Το έργο μας είναι δύσκολο, μα ζωτικής σημασίας.

Ποτέ στη Μαύρη Τετράδα!