Προετοιμαστείτε να διαβάσετε για τις διάφορες φάρες οδηγών τετράτροχων ή δίτροχων που σίγουρα θα θέλατε κάποια στιγμή να στραγγαλίσετε, αλλά και για το ενδεχόμενο να αναγνωρίσετε τον εαυτό σας σε μια από τις ακόλουθες αναφορές... αν μπορείτε να το δεχθείτε ψύχραιμα, συνεχίστε άφοβα, ειδάλλως αφήστε μήνυμα λατρείας (στα σχόλια).
Όσοι οδηγείτε μηχανή ή αυτοκίνητο, είτε το κάνετε για λόγους απλής μετακίνησης, είτε λόγω δουλειάς, είτε απλά για διασκέδαση, σίγουρα έχετε γίνει έξω φρενών χιλιάδες φορές με τα διάφορα ευτράπελα που συναντάτε επί της ασφάλτου, από έτερους οδηγούς και αναβάτες. Σε σημείο που εύχεστε να είχατε ένα Hummer, όχι, άκυρο, ένα Bigfoot (ξέρετε, εκείνα τα «τέρατα» 4x4 στην Αμερική που ισοπεδώνουν ολόκληρες σειρές αυτοκινήτων) και να πατάγατε γκάζι με μανία περνώντας από πάνω τους. Και μετά όπισθεν για να βεβαιωθείτε ότι η δουλειά έγινε. Δύο φορές.
Ποιές είναι, λοιπόν, αυτές οι κατηγορίες αυτοκινητιστών/μοτοσυκλετιστών που μας βγάζουν από τα ρούχα μας και μας οδηγούν ένα βήμα πριν τον Κορυδαλλό; Πάμε να τις δούμε, μία προς μία, με πολλή αγάπη, στοργή, προδέρμ και την περόνη στα δόντια.
Οι οδηγοί της Κυριακής
Από τις πλέον μισητές κατηγορίες οδηγών για τους υπόλοιπους, ζούν για τη μια και μοναδική μέρα της εβδομάδας που θα βγάλουν το όχημα από το γκαράζ ή την κουκούλα, θα βάλουν βενζίνη (σχηματίζοντας ουρές χιλιομέτρων πρωί-πρωί στο συνηθισμένο μας βενζινάδικο που γενικά είναι ήσυχο και γρήγορο) και θα βγούν έξω να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη. Κατά κύριο λόγο πρόκειται για συνταξιούχους-συνταξιούχες που πάνε την καθιερωμένη εβδομαδιαία εκδρομούλα (παλιότερα) με την οικογένεια, την επίσκεψη στα σόγια, για κάποιο ταβερνάκι στα Μεσόγεια, ή για καφεδάκι στη θάλασσα.
Η συνωμοταξία αυτή καταλαμβάνει την αριστερή λωρίδα χωρίς να ασχολείται ιδιαίτερα με το αν καθυστερεί τους πίσω και συνήθως αδιαφορώντας για τον μεσαίο καθρέφτη της. Πιάνει τα 50-60 Km/h και τα διατηρεί ευλαβικά μέχρι το τέλος της διαδρομής, ακόμη κι αν κάνει 3 ώρες να φτάσει από τα Πατήσια στην Αγ.Παρασκευή, άλλωστε Κυριακή είναι, «δε μας βιάζει κανείς». Το αυτοκίνητο πάνω έχει τουλάχιστον 3-4 επιβάτες, συνήθως 5, αν υπολογίσουμε σύζυγο/κουνιάδα/μπατζανάκη/γιαγιά, ή τα κουτσούβελα που δεν βρήκαν σε ποιόν να τα αφήσουν να τα προσέχει. Η επιστροφή προς το σπίτι ξεκινά τις απογευματινές ώρες, προκαλώντας κομφούζιο στις κεντρικές αρτηρίες όπως την κάθοδο του Κηφισού, την Βασιλίσσης Σοφίας και τη Μαραθώνος.
Οι ταρίφες
Δεν ήθελα να τα πάω κατά σειρά απέχθειας, αλλά τελικά έτσι μου βγαίνουν...Οι ταρίφες είναι μάλλον οι χειρότεροι όλων, αλλά λόγω του ελάχιστου σεβασμού που προσπαθώ να διατηρήσω προς ένα ολόκληρο κλάδο μεροκαματιάρηδων, μπήκαν δεύτεροι.
Για να μην παρεξηγηθώ, υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί οδηγοί ταξί. Δεν αναφέρομαι στη συμπεριφορά προς τους επιβάτες και την εξυπηρέτηση, αλλά καθαρά και μόνο στην οδηγική παιδεία τους. Με σημερινά ποσοστά (σωτήριο έτος 2014), περίπου 7 στους 10 είναι για τα τραίνα.
Και πριν βγεί κανένας φίλτατος ταρίφας να με κράξει, εξηγούμαι: Γιατί, φίλτατε, φρενάρεις απροειδοποίητα για να μαζέψεις κόσμο, χωρίς να ανάψεις αλάρμ (ή τα ανάβεις την τελευταία στιγμή, κοκκαλώνοντας το φρένο, προτού προλάβω να αντιδράσω); Γιατί πας με 20 Km/h όταν ψάχνεις για πελάτη, αδιαφορώντας για την ουρά πίσω σου και μόλις μαζέψεις κάποιον συνεχίζεις κανονικά; Γιατί αλλάζεις λωρίδες χωρίς φλας θεωρώντας ότι θα υποκύψω στον τσαμπουκά σου και θα σε αφήσω να μπείς; Γιατί έχεις το σιχαμένο πετρελαιοκίνητό σου χωρίς σέρβις 5 χρόνια και πρέπει να ρουφήξω όλο τον καρκίνο που βγάζει όταν πατάς γκάζι; Γιατί θεωρείς ότι μπορείς να αποβιβάζεις πελάτες όπου γουστάρεις, κλείνοντας το στενό με το άλλοθι των αλάρμ, ενώ ακριβώς δίπλα σου έχει εσοχή που μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να περάσω μέχρι να δώσεις τα ρέστα στον καθυστερημένο που πληρώνει με 50άρικο; Γιατί ρε άτιμε; Σου έκανα κάτι; Έχω κακό κάρμα; Μήπως δε βύζαξες μικρός; ΓΙΑΤΙ;
Τα κάνεις όλα αυτά γιατί είσαι επαγγελματίας, γράφεις 200-300 Km κάθε μέρα μέσα στο λεκανοπέδιο και πλέον όλα σε αφήνουν παγερά αδιάφορο, το καταλαβαίνω. Αλλά δεν είναι έτσι και το ξέρεις. Βοήθησε εμάς για να βοηθήσουμε κι εσένα. Μη γίνεσαι μαλάκας.
Οι γυναίκες οδηγοί (μη βαράτε!)
Δε μπορώ να αφήσω απ’έξω την κατηγορία οδηγών που πραγματικά λατρεύουμε να μισούμε όσο οποιαδήποτε άλλη. Τα πλάσματα που αν καθόμασταν δίπλα τους στο μπαρ θα ζαχαρώναμε και θα ορκιζόμασταν πως τίποτα κακό δε μπορεί να βγεί EVER από αυτά τα κουκλίστικα χεράκια, αλλά να που μπορεί, μόλις πιάσουν το τιμόνι.
Έχω γνωρίσει αρκετές γυναίκες οδηγούς, μάλιστα κάποιες είναι και αρκετά καλύτερες στο δρόμο από ορισμένους άντρες οδηγούς, αναμφίβολα. Κατά κύριο λόγο, όμως, κορίτσια δεν είναι στο αίμα σας. Ναι, η σύγχρονη εποχή επιτάσσει να έχετε όχημα μετακίνησης για να πηγαίνετε στη δουλειά σας ή τέλος πάντων για τις υποχρεώσεις/εξόδους σας και σιγά-σιγά αρχίζετε να μπαίνετε στο νόημα, αλλά υπάρχουν κάποια δεδομένα που παραμένουν αναλλοίωτα και αναμφισβήτητα. Όπως το ότι κατά κανόνα δεν έχετε καλό προσανατολισμό και χάνεστε με το παραμικρό. Το ότι έχετε εξ’ίσου μέτρια αίσθηση του χώρου (στο δρόμο, στο σπίτι δε ξέρω πως τα καταφέρνετε) και θέλετε χώρο για νταλίκα για να παρκάρετε το Atos. Το ότι πανικοβάλλεστε αν οτιδήποτε πάει στραβά στο δρόμο και είτε φρενάρετε απότομα και αχρείαστα, είτε απλά δεν κάνετε τίποτα μέχρι το αμάξι να σταματήσει κάπου μόνο του (κολώνα, άλλο αμάξι, τοίχο), είτε στη χειρότερη μπερδεύετε το φρένο με το γκάζι και όλα πάνε στον αγύριστο.
Προσοχή, αυτά ισχύουν φυσικά και για κάποιους, αλλά σαφώς λιγότερους ποσοστιαία. Και ούτε ισχύουν για όλες τις γυναίκες οδηγούς, αλλά για τις περισσότερες, ποσοστίαια. Ειδικά οι νέες φουρνιές 18χρονων που παίρνουν δίπλωμα αμέσως και αμαξάκι «για να πηγαίνω στο πανεπιστήμιο, μπαμπούκο μου μου μου φιλάκι ρουφηχτό είσαι ο καλύτερος μπαμπακούκος σλουρπ», είναι ένα κινούμενο ατύχημα που απλά περιμένει να εκδηλωθεί. Πίσσα και πούπουλα στους εξεταστές και στις σχολές οδηγών που τα κάνουν πλακάκια για να δίνουν διπλώματα σε αυτές τις κοπέλες, που εμφανώς δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν ούτε τι σημαίνει οδήγηση, ούτε την ευθύνη που αναλαμβάνουν κάθε φορά που βάζουν μπρος για να φύγουν.
Κινδυνεύω να θεωρηθώ σεξιστής και κολλημένος, αλλά δε τα λέω εγώ, τα λέει η εμπειρία. Επίσης μου λέει ότι τα τελευταία χρόνια οι γυναίκες οδηγοί έχουν κάνει σημαντική πρόοδο και χαίρομαι ιδιαίτερα γι'αυτό, αλλά έχουν δρόμο ακόμα...Και κορίτσια, το φλας δεν το έχουμε για πλάκα.
Οι κάγκουρες
Μπουρί σόμπας για εξάτμιση, ηχοσύστημα με ηχεία μέχρι και κάτω απ’το κάθισμα, το δεξί χέρι μονίμως ετοιμοπόλεμο στο χειρόφρενο και φύγαμε. Όσοι ξέρετε πέντε πράγματα από αυτοκίνητα και διαβάζετε αυτές τις αράδες, από τη μία καταλαβαίνετε για τι πράγμα μιλάω, αφ’ετέρου ετοιμάζεστε να με κράξετε γιατί τους βάζω όλους σε ένα τσουβάλι. Όχι, δε τους βάζω. Ο κάγκουρας δεν ορίζεται από το πόσο γρήγορο, εμφανίσιμο (ή έκτρωμα) ή απλά θορυβώδες είναι το αμάξι, ούτε από το αν αξίζει €1.000 ή €20.000.
Ο κάγκουρας είναι κάγκουρας γιατί οδηγάει σαν τέτοιος.
Γιατί πατάει 1η-2α τέρμα σε κάθε στενάκι πριν σταματήσει στο επόμενο στοπ. Γιατί θα βάλει στη διαπασών τα woofer και τα 12 ηχεία του περνώντας απ’τις καφετέριες της πλατείας. Γιατί θα καβαλήσει το Starlet το 1000άρι με τα 55 άλογα και θα αρχίσει τις σφήνες, χωρίς να καταλαβαίνει ότι έτσι δε κερδίζει τίποτα σε χρόνο, παρά σπάει τα νεύρα των άλλων και θα φάει το κεφάλι του. Γιατί πλακώνεται στα χειρόφρενα σε πολυσύχναστους δρόμους για να πουλήσει μούρη. Τον κάγκουρα δεν τον κάνουν η αεροτομή, τα αυτοκόλλητα και οι 17άρες χρωμιωμένες ζάντες. Απλά τυγχάνει συνήθως αυτοί που κανιβαλίζουν έτσι τα αμάξια τους ενώ τα χρησιμοποιούν καθημερινά και ενώ δεν φτιάχτηκαν για να είναι γρήγορα, αλλά οικονομικά και άνετα, να είναι και κάφροι στην οδήγηση. Δημόσια διαπόμπευση πάραυτα.
Οι πρώην νεόπλουτοι, νυν νεόπτωχοι
Τζιπ 4.000 κυβικών που ξέμεινε γιατί κανείς δε το αγοράζει κανείς πλέον με τέτοια τεκμήρια, τέλη και φόρους πολυτελείας, φιμέ τζάμια και φύγαμε. Πλήρης κατάληψη οδοστρώματος/πεζοδρομίου και ο από πίσω δε βλέπει τίποτα, αλλά ποιός νοιάζεται; Καίει περισσότερα καύσιμα από ένα μικρό φέρυ-μπωτ αλλά το παίρνουμε μαζί στο supermarket και για να πάμε το σκύλο στο πάρκο. Σε γενικές γραμμές δεν ενοχλούν τόσο με την οδηγική τους συμπεριφορά, αλλά η παρουσία ενός θηριώδους 4x4 από μόνη της στα στενά της πόλης είναι κάτι που θα έπρεπε να απαγορευτεί διά ροπάλου. Φυσικά, τα περισσότερα από αυτά κολλάνε σε 5 πόντους λάσπη και το πιθανότερο είναι να μη πατήσουν ποτέ τους σε χωματόδρομο, αλλά δεν αγοράστηκαν γι’αυτό το σκοπό, άλλωστε...
Οι «υπό απόσυρση»
Μια σχετικά ολιγομελής κατηγορία, εξ’ίσου ενοχλητική όμως, είτε είστε οδηγός, είτε πεζός, είτε απλά έχετε την ατυχία να μένετε κοντά σε πολυσύχναστο δρόμο. Είναι οι κάτοχοι αυτοκινήτων (συνήθως) που ζουν με την πεποίθηση πως αγόρασαν μουλάρι και αφού του βάζουν βενζίνη, οφείλει να τους μεταφέρει απροβλημάτιστα και αγόγγυστα εις των αιώνα τον άπαντα.
Τσακωμένοι με τις αλλαγές λαδιών και φίλτρων, αλλεργικοί σε οποιαδήποτε μορφή πλυσίματος/καθαρισμού του αυτοκινήτου («θα βρέξει αύριο-μεθαύριο, δε χρειάζεται»), με ιδιαίτερη προτίμηση στα μεταχειρισμένα λάστιχα 8ετίας που αλλάζουν μόνο όταν δεν παίρνουν πιά άλλο μπάλωμα ή λιώσουν τελείως. Στο λεξιλόγιό τους δεν περιλαμβάνονται τα λήμματα «τακάκια, ιμάντας, εξάτμιση, βαλβολίνες, σινεμπλόκ, αμορτισέρ» και αλλάζουν τις πίσω καμένες λάμπες ή την ασφάλεια που κάνει μισό ευρώ μόνο όταν το αμάξι μπεί συνεργείο αναγκαστικά και για τελείως άσχετο λόγο (συνήθως για αλλαγή μοτέρ ή σασμάν). Η κακή συντήρηση έχει ως αποτέλεσμα το αμάξι τους να καίει 10 lt/100 Km κι ας είναι 1.300 κυβικά, ενώ πιό εύκολα βγάζει πράσινη κάρτα αλλοδαπός στην Αθήνα, παρά καυσαερίων το ρημάδι τους. Ακούγονται να έρχονται από χιλιόμετρα χάρη στη σάπια εξάτμιση και αφήνουν αρρύθμιστους τους πιτσιλιστήρες του παρμπρίζ, με το περισσότερο νερό να καταλήγει πάνω σου αν ακολουθείς, ενώ προσπαθούν να το καθαρίσουν με τις 2-3 σταγόνες που τελικά βρίσκουν τον αρχικό στόχο τους. Εκτός των άλλων, αποτελούν και δημόσιο κίνδυνο με τα χάρχαλα που θα έπρεπε να έχουν αποσυρθεί από τότε που ακόμα βάζαμε Super και όχι αμόλυβδη.
Οι «double-team»
Οι γνωστοί σταρχιδιστές ("δύο λεπτάκια θα κάνω μεγάλε, μη κάνεις έτσι") που διπλοπαρκάρουν σε δρόμους διπλής κυκλοφορίας με δύο λωρίδες, για να πάρουν τσιγάρα απ’το περίπτερο, να πληρώσουν το λογαριασμό της ΔΕΗ ή να παίξουν ένα στοίχημα. Είναι εκείνες οι στιγμές που ορκίζεσαι ότι την επόμενη μέρα κιόλας θα δώσεις εξετάσεις για να μπείς στην τροχαία και να συχνάζεις κάθε μέρα στο ίδιο σημείο μέχρι να τους ξαναπετύχεις και να τους γράψεις για ό,τι μπορείς. Άλλες περιπτώσεις της ίδιας κατηγορίας είναι τα μοσχάρια που παρκάρουν πάνω στα πεζοδρόμια το Touareg με τη μούρη κάθετα σαν Smart (ναι, έχει συμβεί και επανειλλημένα κάτω απ’το σπίτι μου), κλείνουν ράμπες αναπήρων, παρατάνε το αμάξι μπροστά σε στάσεις λεωφορείων και γενικά όσοι μας κάνουν τη ζωή μαρτύριο επειδή βαριούνται να ψάξουν μια θέση της προκοπής. Επίσης όσοι κλείνουν τα γκαράζ πολυκατοικιών, ψόφος και σε σας. Δεν αφήνω απ’έξω ούτε τους επαγγελματίες διανομείς που ανεφοδιάζουν καταστήματα ή παραδίδουν τιμολόγια κ.λπ., αν και δίνω μερικά ελαφρυντικά όταν το κάνουν υπό προϋποθέσεις (γρήγορα, σε δρόμους με λίγη κίνηση και πάντα με απολογητική συμπεριφορά απέναντι στους ανεκτικούς οδηγούς που το υπομένουν).
Οι φλασάκηδες
Οι φλασάκηδες για κάποιο ανεξήγητο, σε μένα, λόγο ξεχνούν μονίμως το φλας αναμμένο, για πολλά μέτρα ή χιλιόμετρα, ακόμα και για μέρες. Προφανώς δεν βρίσκουν νόημα στο να κοιτάξουν την ένδειξη στα όργανα του αυτοκινήτου και έχουν υποστεί μερική ή ολική κώφωση, έτσι δεν ακούνε ούτε τον ήχο που κάνει το αναμμένο φλας. Κατά κανόνα είναι και πολύ αργοί οδηγοί, με αποτέλεσμα να περιμένεις πως ανά πάσα στιγμή θα στρίψουν και να μη τους προσπερνάς, χωρίς φυσικά αυτό να συμβαίνει ποτέ εν τέλει. Το κακό είναι ότι μόλις αποφασίσεις να τους περάσεις, είτε θα το κλείσουν επιτέλους, είτε θα στρίψουν πάνω σου και θα τρέχετε στα δικαστήρια. Επίσης υπάρχει και η υποκατηγορία των φλασάκηδων που ανάβουν εν γνώσει τους το φλας 2 χιλιόμετρα πριν στρίψουν... δε ξέρω ποιοί είναι οι χειρότεροι.
Οι «οδικάκηδες»
Άλλη μια ολιγομελής κατηγορία, η οποία αναλογικά όμως έχει τεράστιες αρνητικές επιπτώσεις στην ψυχική μας υγεία και την οικονομία της χώρας. Οι οδικάκηδες είναι αυτοί που θα μείνουν με το αμάξι στη μέση του δρόμου, ακριβώς στο χειρότερο σημείο, τη χειρότερη στιγμή. Είναι ο παππούς με τη Μερσέντες που θα κλείσει την αριστερή λωρίδα του Κηφισού πριν την Καβάλας. Και η πινακίδα να γράφει “35’ μέχρι Δαφνί λόγω ακινητοποιημένου οχήματος”. Είναι ο ανίδεος με το Punto που δεν ήξερε ότι το αμάξι χρειάζεται και παραφλού καμιά φορά και σήκωσε θερμοκρασία κάτω από τη γέφυρα του Ψυχικού στην Κηφισίας. Είναι η πιτσιρίκα που έκανε μια γρατζουνιά στον πίσω προφυλακτήρα του μπροστινού της αλλά κάποιος, κάποτε της είχε πεί να περιμένει πάντα την τροχαία για καταγραφή συμβάντος. Είναι όλοι αυτοί οι τραγικοί τύποι και τύπισσες που θα έχουν μεν την ατυχία να μείνουν (από δικό τους σφάλμα ή όχι), αλλά δεν θα κουνήσουν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι για να διευκολύνουν τις ζωές των υπολοίπων μας. Θεωρούν ότι αφού έμεινε το αμάξι έχουν το ακαταλόγιστο και πρέπει όλοι να υποφέρουμε γι’αυτό.
Ναι, μερικές φορές δεν γίνεται να μετακινήσεις το όχημα που έμεινε. Αλλά όταν μπορείς να το σπρώξεις λίγο πιό κάτω (μόνος σου ή με βοήθεια άλλων οδηγών), σε μια εσοχή, σε μια έξοδο/είσοδο αυτοκινητόδρομου, κάπου τέλος πάντων που δε θα κόβεις όλη τη λωρίδα εν ώρα αιχμής, γιατί ρε σίχαμα παίρνεις τηλέφωνο την οδική και κάθεσαι μέσα με το ραδιόφωνο περιμένοντας; Δε σε συγκινεί η κόλαση που ξεσπά γύρω σου; Ούτε ένα ίχνος της ανθρωπιάς σου δεν σκιρτά γνωρίζοντας πως κάθε λεπτό που κάθεσαι, χιλιάδες αυτοκίνητα θα είναι κολλημένα σχηματίζοντας ουρές χιλιομέτρων; Πόση βενζίνη έχει σπαταληθεί, πόσες εργατοώρες έχουν χαθεί, πόσα ατυχήματα έχουν γίνει όταν ξαφνικά βλέπεις μια ατέλειωτη σειρά από κόκκινα φώτα στα 100 μέτρα μπροστά σου, χωρίς περιθώριο αντίδρασης; (Έχει εκτοξευθεί μπροστά μου αναβάτης 5 μέτρα στον αέρα επειδή στην Κολοκυνθούς αριστερή και μεσαία ήταν φρακαρισμένες αναίτια). Και πόσο δύσκολο είναι για την τροχαία να μεταφέρει γρήγορα αυτά τα οχήματα ώστε να μην παραλύουν το άπαν Σύμπαν;
Οι «no parking»
Ίσως από τις πιό απαράδεκτες ομάδες κατόχων ΙΧ/μοτοσυκλέτας που όσα χρόνια και να περάσουν, ακόμα και αν μονάσω και γίνω ο νέος Δαλάι Λάμα στα θιβετιανά οροπέδια και καταφέρω να μιλάω με τα δέντρα, θα συνεχίσουν να με κάνουν να βράζω. Αυτοί οι ελληναράδες θέλουν πάση θυσία να έχουν ιδιωτική θέση parking, ακόμα κι αν μένουν σε διαμέρισμα πολυκατοικίας χωρίς θέσεις, ακόμη κι αν δεν υπάρχει parking σε απόσταση 10 τετραγώνων για κανέναν άλλον. Περιλαμβάνουν είτε απλούς κατοίκους μιας περιοχής, είτε μαγαζάτορες και συνήθεις πρακτικές είναι: Τσιμεντένιες (αυθαίρετες) ράμπες βαμμένες με κίτρινη μπογιά, 100 πινακίδες που αναφέρουν πως απαγορεύεται το parking 24/7, γλάστρες ή καρέκλες στο δρόμο για να κρατήσουν τη θέση κενή, μηχανάκια παρκαρισμένα οριζοντίως για να πιάνουν θέση αυτοκινήτου και άλλα πολλά. Αποτέλεσμα είναι σε κάθε στενό της πρωτεύουσας να υπάρχουν τουλάχιστον 2-3 τέτοιες θέσεις κατειλλημένες μονίμως και αν τυχόν κάποιος διαμαρτυρηθεί ή τολμήσει να παρκάρει σε αυτές, βρίσκει ζημιά στο αμάξι ή την αστυνομία να του χτυπά τα κουδούνια (γιατί ο σιχαμένος έχει και connais στο Δήμο, φυσικά). Εννοείται πως αυτές οι θέσεις είναι παράνομες και καταχρηστικές, ενώ πολλές περιπτώσεις «βαφτίζονται» ως θέσεις αναπήρων, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος. Αλλά εδώ έβγαζαν συντάξεις σαν ανάπηροι, στις θέσεις θα κολλήσουν;
Οι στριτάδες
Και πάμε λίγο στα δίτροχα. Κοντομάνικο κολλητό το καλοκαίρι (με σαγιονάρα ενίοτε), ζακετούλα απλά το χειμώνα, κράνος ανάλογα με τα κέφια, 190 φιτίλι πίσω λάστιχο και πάντα πρώτοι στο φανάρι. Όταν συναντιούνται πιάνουν κουβέντα χαλαρά για τα καμάρια τους και ας χαλάει ο κόσμος από πίσω. Αφού βαρεθείς να κορνάρεις, πατάνε και μια ίσα-ίσα μέχρι το επόμενο φανάρι, για να έχουν να σχολιάζουν ο ένας το εργαλείο του άλλου. Άμα τα πάρουν ή είναι στο τσακίρ κέφι θα κάψουν και το μισό λάστιχο μπροστά σου με burnout, δίνοντάς σου την ευκαιρία να ανακαλύψεις πόσο γαμάτο είναι να καθαρίζεις το αμάξι από λιωμένη γόμα. Μερικές φορές συναντιούνται για ομαδικές εξορμήσεις κλείνοντας ολόκληρες λεωφόρους, αλλά συνήθως αρκεί απλά να βρεθούν σε ακτίνα 50 μέτρων μεταξύ τους για να μαγνητιστούν αυτόματα ο ένας στον άλλο, δημιουργούντας μικρά, αυθόρμητα γκρουπάκια. Οι λεγόμενοι και δίτροχοι κάγκουρες.
Οι "ρόδα-τσάντα-και-κοπάνα"
Το αξιόλογο, κατά τα άλλα, Yamaha έχει ταυτιστεί σε ένα βαθμό με αυτή την ομάδα αναβατών, που ακόμα έχουν ίνδαλμα το Γαρδέλη και το Μιχαλόπουλο και δε το έχουν σε τίποτα να πάνε μια κόντρα «μέχρι το Καβούρι» αν «παίξει μαρούλι». Απαραίτητη προϋπόθεση για ένταξη στην ομάδα τους είναι η δυνατότητα σούζας για τουλάχιστον 100 μέτρα, το τελικό Akrapovic και φυσικά το καβάλημα πεζοδρομίων, είτε ο δρόμος έχει κίνηση, είτε όχι. Άλλωστε είναι ιδεολογία, με πιάνεις δικέ μου;
Οι βεσπάκηδες
Στην κατηγορία των βεσπάκηδων περιλαμβάνονται διάφορες ηλικιακές ομάδες, ανεξαρτήτως φύλου, με ένα ένα κοινό χαρακτηριστικό: Μετακινούνται με τα πιό αργά μηχανάκια του Γαλαξία. Είτε πρόκειται για τον παππού με το 50άρι παπί που είναι με το ίδιο μοτέρ από το ’92 μέχρι σήμερα (και bonus καφάσι δεμένο με σχοινί στη σχάρα για μεταφορά αντικειμένων), είτε πρόκειται για τη νεαρά με το ολοκαίνουργιο ροζ Piaggio και το ασορτί ροζ, open-face κρανάκι, είτε για τον 15χρονο με τον μπόμπο που βάζει 2 ευρώ βενζίνη και έχει πάντα μαζί του κατσαβίδι για το καρμπυρατέρ, είναι αυτά τα δίκυκλα που δεν πάνε ποτέ πάνω από 30-40 Km/h και για κανένα λόγο δεν κάθονται στα δεξιά του δρόμου, «τρώγοντας» όλη τη λωρίδα τους και αφήνοντας τους πίσω να βλαστημάνε.
Τυπικά είναι νόμιμοι και καθ΄όλα ΟΚ, βέβαια, να τα λέμε όλα. Όμως από τη μία δυσκολεύουν πολύ την κυκλοφορία των υπόλοιπων οχημάτων (ειδικά όταν βγαίνουν με 40-50 Km/h σε κεντρικές λεωφόρους και εθνικές οδούς, από την άλλη κινδυνεύουν και οι ίδιοι πάρα πολύ να τους περάσει από πάνω κάποιος απρόσεχτος που πάει με 80-90 Km/h (κι ας είναι εντός ορίων).
Βέβαια, γιατί να γκρινιάζουμε για τους βεσπάκηδες όταν υπάρχουν οι λατρεμένοι...
... ποδηλάτες.
Σοβαρά, παιδιά, τραβάτε λίγο παραπέρα να ψοφήσετε. Το ότι η Αθήνα είναι από τα χειρότερα μέρη για να κάνει κανείς ποδήλατο, με το καυσαέριο, τις ανηφοροκατηφόρες και τους απρόσεχτους οδηγούς, δε φαίνεται να πτοεί κανέναν. Ειδικά το να βλέπεις τις κούρσες μέσα στο κέντρο της πόλης και τους αναβάτες με πλήρη εξάρτυση (αεροδυναμικό κράνος, κολάν και γυαλάκι), είναι ένα κωμικοτραγικό θέαμα που δε θα πάψει να είναι, όσο της μόδας και να γίνει το άθλημα.
Σεβασμός σε όσους χρησιμοποιούν το ποδήλατο για μετακίνηση λόγω κόστους (φοιτητές ή εργαζόμενους), thumbs up σε όσους το φορτώνουν στο αμάξι και πάνε Υμηττό για downhill ή κάνουν μια ωραία και μεγάλη βόλτα προς Πάρνηθα ή Μαραθώνα, αλλά άπειρες κατάρες στους Λανς Αρμστρονγκ της Αττικής και την κλίκα των freedays που έχει κοστίσει πολλαπλάσια καύσιμα και εργατοώρες λόγω του μποτιλιαρίσματος που δημιουργεί απ’όπου περνά, σε σχέση με όσα θα γλίτωνε με πιό ορθή χρήση των ποδηλάτων της και όχι αυτό τη «δήθεν» κατάσταση. Δυστυχώς ο Έλληνας ήταν πάντα της υπερβολής.
Αν θιχτήκατε από τα παραπάνω, πρόβλημά σας. Το είπα στην αρχή, δεν το είπα;
Σίγουρα ξεχνάω κάποιους αλλά η λίστα είναι ατέλειωτη. Φυσικά, ζούμε σε μία χώρα που μπορεί να είναι υπανάπτυκτη σε θέματα οδηγικής παιδείας σε σχέση με άλλες, ευρωπαϊκές ή μη, χώρες, αλλά πάντα υπάρχουν και χειρότερα. Ένα ταξίδι στη Ρωσία, την Ινδία, την Κίνα ή την Αίγυπτο θα σας πείσει πως στην Ελλάδα τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά, αν δε τύχει να το κάνετε, απλώς κάντε μια βόλτα στο Youtube και θα καταλάβετε.
Οπλιστείτε με υπομονή και επιμονή πριν πιάσετε το τιμόνι, θα σας χρειαστεί. Τα νεύρα και η βιασύνη είναι οι χειρότεροι σύμβουλοι στο δρόμο, καθώς μόνο σε μπελάδες μπορούν να σας βάλουν, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και την επόμενη φορά που θα θελήσετε να παίξετε μπουνιές με κάποιον, θυμηθείτε πως ούτε εσείς οι ίδιοι είστε αλάνθαστοι και προσπαθήστε να δείτε με τα δικά του μάτια, ίσως μερικές συμπεριφορές σας φανούν λίγο πιό λογικές. Το πιθανότερο είναι να παίξετε μπουνιές, βέβαια, σε αυτό θα σας βοηθήσουν και πάλι η υπομονή και επιμονή...
galsnguys.grKeep calm and drive safely!
