«Όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος» μάλλον αυτή η φράση εκφράζει μια μεγάλη μερίδα ατόμων που βρέθηκαν χτές στον Πειραιά. Σκηνές που θυμίζουν τα αυτομαστιγώματα των σιιτών μουσουλμάνων στο Νέο Δελχί εκτυλίχτηκαν χτες στα μάτια τις κοινωνίας του Πειραιά.
Εκατοντάδες μουσουλμάνοι συγκεντρώθηκαν για να συμμετάσχουν στην ιεροτελεστία της Ασούρα, ημέρας μνήμης του θανάτου του εγγονού του προφήτη Μωάμεθ. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά σκληρό έθιμο, στο οποίο οι πιστοί αυτοτραυματίζονται με σιδερένια μαστίγια επιχειρώντας να βιώσουν τον σωματικό πόνο του εγγονού του Μωάμεθ που είχε μαρτυρικό θάνατο μετά τη μάχη της Καρμπάλα. Οι Σιίτες συγκεντρώνονται κάθε χρόνο στην βιομηχανική περιοχή του Πειραιά για να προσευχηθούν και στη συνέχεια ακολουθεί η τελετή τους. Οι ίδιοι υποστηρίζουν πως τα αυτομαστίγωμα δεν τους το επιβάλλει η θρησκεία, αλλά το επιλέγουν οι ίδιοι προκειμένου να εκφράσουν τη βαθιά τους πίστη. Πόσοι από τους περαστικούς ανάμεσα τους και παιδιά αντίκρισαν αυτό το θέαμα σε μια δημοκρατική πόλη; Από την μια έχουμε ελευθερία έκφρασης από την άλλη η βία είναι βία. Αυτή δε η βία του άοπλου στρατού του νέου Ξέρξη είναι βία σε βάρος του τόπου μας. Κι εγώ καλούμαι να πάρω θέση. Να βγω από το κουκούλι μου, και να δω από την πλευρά τους τον λόγο που το κάνουν αλλά και από την πλευρά μου ότι το έθιμο αυτό είναι στα μάτια μου και στα μάτια μιας ελληνικής κοινωνίας/τραβηγμένο.
